//= $monet ?>
Ман ҳайронам, ки чаро бародарам алоқаи ҷинсӣ бо хоҳарашро дӯст медорад. Хоҳари нозук ва зебо ҳатто аз навозиш ва даст задани бародараш худдорӣ намекунад. Дар оғӯши ӯ вай парвоз мекунад ва ба ӯ имкон медиҳад, ки даҳони худро бо конча пур кунад.
Мехоҳӣ ҷасади маро бимакӣ?
Кадом ду брюнеткаи зебо дар ихтиёри як негр буданд. Онҳо медонанд, ки чӣ кор кунанд ва чӣ гуна одамро ба ҳаяҷон расонанд. Ин як тӯҳфаи воқеист, аз пизда ба даҳон, сипас боз баргашт. Яке тубхоро мелесад, дигаре як чохи калони сиёхро канда мепартояд — Э, кош, ман чунин махорат пайдо мекардам.
Он сурхсард идомаи маҳрамонаро худаш ба нақша гирифта буд. Чунин занбӯруғ ҳеҷ як духтарро бепарво намегузорад. Афсӯс, ки мундариҷаи берунӣ ба дохилӣ мувофиқат намекунад. Барои зебоии сурхчатоб вай табъи хеле сард дорад.
Духтар хеле зебо аст, аммо лаби вай боз ҳам зеботар аст, ин орзуи ман аст. Ман танҳо дар он ҷо ӯро қонеъ мекардам
¶¶ Ман гиряамро бардоштам ва кори дастӣ гирифтам ¶¶
Лайк монед, агар карда бошед.
Ман ӯро мехоҳам.
Видеоҳои марбут
Ман ва занам мехоҳем